Het is en blijft voor mijn gezin en mij een tijd die echt intens veranderd is dat sinds nog niet zo eens zo lang geleden.
Meer nu dan 3 maanden is het al weer geleden dat ik met die akelige pijn en geel werd opgenomen, eerst in Enschede, toen in Groningene en nu al weer 3 weken in een hospice in Enschede.
Al met al achteraf gezien stappen achter elkaar die elkaar veel te snel opvolgden.
Vooral liggen mijn bedenkingen over het snelle vertrek weer van huis in Enschede naar het hospice.
Ik denk dat ik eerst beter weer wat kunnen wennen aan de huissitiatie na Groningen waarbij de inzet van het morfinepompje ook mee had geholpen deze eerste tijd te overbruggen. Maar ja, weet alles eens van te voren en vooral zulks soort levensbelangrijke zaken.Dan had ik de stap naar het hospice samen met Margreth wat later kunnen maken.
Gigantisch mis ik nu toch wel de meest eenvoudige kleine gezelige thuissituaties in de vorm van de meesst eenvoudige, simpele contact met Margreth.
Zelfs nu, na 3 weken hospice ga/wil/probeer ik een poging wagen om op een of andere wijze af en toe even mijn hoofd even buiten dit gebouw te krijgen.
Hoe en op welke wije weet ik nog niet.
Volgende week toch eens een poging wagen hier iets van terecht te brengen.
Misschien een paar uurtjes naar huis, een avondje samen met Margreth naar een krimi kijken.
Geregeld moet ik ook denken aan mensen zoals Jan en Stans die ook van de ene situatie in de volgende tegenslag terechtkwamen. ( ook via de longtransplantatiesite nog meer lotgenoten) Ik herinner me de uitstapjes van Jan nog.
Nu, vooral als je zelf ook met je neus op zulk soort feiten wordt gedrukt kom je er steeds meer achter hoe afhankelijk je dan bent van de hulp van andere mensen.
Mensen die dan blijken hoe dierbaar zij dan zijn.
De afgelopen dagen waren toch weer zwaar voor ons gezin. Vooral omdat je met z'n allen in korte tijd zo ontzettend beperkt bent geworden.
Daarom zo'n waardering voor die berichtjes of reakties van mensen die ik op een of andere manier ken.
Zelfs een van mijn beste correspondentie/transplantatie-maatjes Alida Vredeveld weet op mijn weblog op een subtiele manier nog even te vermelden dat het helemaal niet zo'n gek idee zou zijn van vroegere collega's/MANAGERS om iets van zich te laten horen.
Ik weet niet zeker of persoonlijke mailtjes allemaal overkomen, maar daarom type ik zo af en toe weer een stukje op mijn log.
Ik hoop dat het met jullie goed gaat.
GR.
Hans
zondag 9 augustus 2009
DE TIJD DRAAIT HIER OOK DOOR EN ZO ZIJN ER WEER EEN AANTAL DAGEN VOORBIJ.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Margreth en ik in een eerder jaar
Op onze spartamets bij Bergen.
9 opmerkingen:
Lieve Hans,
Elke dag kijk ik even of er nieuws gemeld wordt.
Ik ben eerlijk gezegd ook best een beetje bang voor het slechte nieuws.
Maar eigenlijk wil ik daar ook niet aan denken.
Nu ben ik toch blij weer een hele lap tekst van je eigen hand te mogen lezen.
Maar oh wat kan ik me jou twijfel goed begrijpen over het zo snel verkassen van Groningen naar huis naar het hospice.
Hoe goed iedereen ook voor je is, er gaat toch niets boven thuis.
De intimiteit van het gewoon samenzijn mis je enorm. En dat heb je juist zo nodig.
Wat je schrijft: samen met Margreth naar een Krimi kijken en ondertussen een beetje praten en huilen, toch?
Ik hoop dat mijn opmerking naar je ex-collega's /managers iets heeft opgeleverd.
Sorry, maar ik kan me daar zo boos om maken.
Je laat iemand waar je zo lang mee hebt samengewerkt toch niet letterlijk stikken omdat je het zo moeilijk vind!!!!
Jij en je gezin die hebben het moeilijk.
Dan kan je alle steun gebruiken.
Zo, jij hebt weer wat te lezen.
Sterkte voor jullie allemaal.
Liefs van Alida
Hoi hans,
Wat fijn om weer een persoonlijk stukje van je te lezen en vooral dat je plannen maakt om wat kleine activiteiten te gaan ondernemen.
ik hoop zo voor jullie dat dit gaat lukken.
Heel veel liefs Gertie
Hoi Hans en Familie
Even in het kort.
We missen je gezelligheid en aanwezigheid maar we denken wel aan jou en je familie.
Namens de Longgroep van Ma./Do. wensen wij jullie veel sterkte.
Veel Liefs,
Groetjes
Longgroep
Geschreven door Jackie (THINK POSITIVE)
Dag Hans, Margreth en kinderen,
Kijk eens op Stichting Twentsewens Ambulance.
Wij kennen de initiatiefnemers (een echtpaar uit een medische beroepsgroep) oppervlakkig van het honden uitlaten. Ze vervullen "laatste wensen" van ernstig zieken. Je kunt liggend vervoerd worden.
Het is maar een tip...
Fijn om nog regelmatig iets van je te lezen Hans.
Lieve groet van Leny
Hallo Hans en Margreth,
Je wordt heel "crea-bea" op een gegeven moment. En van de kleinste simpele dingen ga je nog meer genieten. Ik kan me nog herinneren toen Jan en ik in Groningen waren dat er steeds in het journaal werd verteld dat het zou gaan sneeuwen. 's morgens als we wakker waren zei Jan altijd wil je het gordijn een stukje open doen. Ik zie Jan zijn gezicht nog voor me toen er een paar sneeuwvlokken naar beneden dwarrelden. En dat zijn de kleine momenten waar een ander aan voorbij loopt, en waar wij enorm van genoten. Wat Leny schrijft over die ambulance stichting, is net zo iets als waar Jan zijn laatste wens heeft gehad. Echt de moeite waard om hun in te schakelen.
In gedachten ben ik veel bij jullie. Ik vind het ook erg confronterend, ik weet zo goed waar jullie nu in staan.
Serkte samen en geniet en vecht, want elk moment is er één. En voor margreth en de kinderen zullen dat heel mooie herinneringen worden om nooit te vergeten.
Liefs, Stans
hoi hans,
ik ben blij weer iets van je te lezen, ik kijk elke dag even, want ik leef erg met jullie mee.
Ik hoop dat je plannen gaan lukken om binnenkort wat activiteiten te ondernemen en dat je bv even lekker saampjes naar buiten kan, genieten van mooie kleine dingen, waar veel mensen gewoon aan voorbij lopen.
geniet zoveel je kan!!
sterkte en liefs irma
Lieve Hans
Er gaat niets boven thuis.
Wij wilden met Dean eerst ook naar een hospice. We waren bang dat het allemaal te moeilijk zou worden thuis.(Vooral voor ons dochtertje June)
Maar Dean wilde graag naar huis en wij zijn blij dat we dat hebben gedaan.
Die laatste paar dagen thuis waren zwaar, maar ook heel intens. Dean straalde helemaal toen hij thuis was. "Thuis" je eigen vertrouwde omgeving, dat voelt gewoon goed daar kan niets tegenop.
Als er dingen zijn die je graag wilt doen en het kan.
Dan doe ze en geniet ervan.....
Sterkte voor jullie allemaal
Veel liefs Maurice en Anita
(Ouders van Dean)
Hallo Hans en Familie,
Namens de Longgroep Ma., Woe. en Do. willen wij jullie bedanken voor al de mooie/leuke kaarten die jullie hebben verzonden aan ons.
Heel Veel Liefs,
Groeten
Longgroep
Geschreven door THINK POSITIVE
Hallo Hans,
Tijdens het werkoverleg kregen wij te horen dat het niet goed met je gaat, dit blijkt wel na het lezen van je weblog.
Toch wil ik je via deze reactie aangeven dat ik deze weblog zal blijven volgen.
Ik wens jou en je familie veel sterkte toe in de komende tijd.
Groet,
Gert Brouwer
Een reactie posten