13.00 uur
Toch even een kort berichtje vanuit het hospice hier in Enschede.
Na vanmorgen voor mijn doen nog wel aardig druk te zijn geweest met die zaakjes waar iemand in een hospice al mee bezig kan zijn ben ik net helaas weer doende geweest om ergens in mijn weblog weer iets door elkaar te haspelen.
1 van mijn of Rolfs z'n vorige berichtjes is in rook opgegaan.
Het concept is er nog, maar niet meer gevuld met tekst.
Het is ook best wel inspannend om in mijn conditie opnieuw te moeten werken met een laptop en windows-vista. Je maakt gewoon sneller fouten en het systeem zit niet optimaal in je geheugen. Dit ook natuurlijk door het effect dat de niet eens zo grote dosis morfine daar boven in je hersenpan heeft.
Graag weer bedankt voor reakties naar ons toe. Dat haal ik steeds maar even weer aan omdat je daar echt wel een goede steun door krijgt in deze periode.
Vorige week liet ik al weten er toch wel graag een keertje uit te willen zodra de situatie dat toeliet.
Nou, ik ben inmiddels 3 keer op stap geweest, waarvan afgelopen zaterdag en zondag naar huis.
Daarvoor was ik de afgelopen korte tijd ook best wel bezig geweest om zelf nog weer eens wat lichamelijke activiteiten te ondernemen.
Zoals mijn eigen persoonlijke verzorging die ik als therapie weer zelf doe.
Met een prachtige temperatuur en lekker windje fijn genoten in onze er nog mooi uitziende tuin.
In al die weken had Margreth kans gezien om ook hier nog energie in te steken.
Zo zittend in de tuin krijg ik dan zelfs nog de kriebels om dan nog meer te willen dan ik nu aankan.
Vooral omdat Margreth's positie ook zo drastisch is gewijzigd.
Omdat ik mij lichamelijk momenteel best wat beter voel heb je de neiging om soms te denken dat er niet zoveel aan de hand is als ons is verteld.
Een erg dubbele beleving in je gedachten die voor mij moeilijk is te hanteren.
Pasgeleden liepen de spanningen toch wel erg hoog op. De oorzaak was dat ik jammergenoeg het visitebezoek op dat moment slecht aan kon en er naar Margreth toe zo geirriteerd op reageerde dat er een vervelende avond opvolgde.
Gelukkig konden we later op de avond weer wat tot rust komen.
Meteen hadden we ook afgesproken dat we toch ook erg veel behoefte hadden om te praten met zowel een klinisch psycholoog die wij al meerdere jaren kennen en een pastoraal medewerkster die ik pasgeleden had gebeld.
Dat er heel blij mee dat wij hulp kregen van twee mensen die wij hadden uitgenodigd gelukkig in staat waren en zijn om te helpen.
Heel gek is het dan dat ik er dan nadien achter moet komen dat net diegene(n) die je het meest dierbaar zijn soms niet de allersympathiekste opmerkingen te horen krijgen.
Zo is het nooit te laat om nog ergens wat van te leren.
Fijne dagen met niet al te tropische temperaturen toegewenst.
Hans
maandag 17 augustus 2009
HET ZIT WEER IN DE KRUL.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Margreth en ik in een eerder jaar
Op onze spartamets bij Bergen.
5 opmerkingen:
Je roert nu zelf het onderwerp aan, waarover ik geen vragen durfde te stellen: of je gelovig bent en daar steun uit put.
Die vraag is met je laatste bijdrage dus beantwoord. Fijn dat je contact hebt met een pastoraal werkster. Een psycholoog kan ook veel voor jullie betekenen.
Het is heel normaal dat je je sores afreageert op degene die je het meest lief is, maar desalniettemin erg pijnlijk. Voor beide partijen!
Wat heerlijk dat je thuis bent geweest en hebt kunnen genieten van de tuin!
Heel veel sterkte samen... en pas goed op - en wees lief voor elkaar.
Groeten van Leny
Hoi Hans,
Ik ben blij te lezen dat je weer iets hebt kunnen ondernemen en er van genoten hebt. Ik kan me voorstellen dat je de komende tijd het liefst in harmonie wilt doorbrengen en nijdigheid wilt voorkomen maar weet je het gaat om een heel leven wat je samen hebt en niet om een enkel ruzietje.
Ik hoop voor je dat je nog veel mag gaan genieten van je tuin en andere activiteiten.
Heel veel liefs en veel sterkte Gertie
Lees je verhaal.
Zo goed als jij je strijd omschrijft.
De onmacht die je voelt.
Je lieve partner krijgt de volle laag.
Het is zo pijnlijk herkenbaar.
Jullie levens worden elk een andere kant opgestuurd. Dan is weer samenkomen heel erg moeilijk.
En dan is het fijn te ervaren dat er mensen zijn die jullie helpen en tot steun kunnen zijn.
En ik hoop dat jullie ook kunnen genieten van de mooie momenten in de tuin of voor de televisie.
Liefs van Alida
beste hans,
Dankjewel voor je berichtje op mijn site.
Zelf ben je zo ziek, en toch denk je ook aan anderen.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen, en ik houd je site bij.
Marianne vlot
Beste Dhr. Laarhuis,
Vol bewondering lees ik geregeld de updates van uw site. De kracht, moed en liefde dwingen die bewondering af. Niet alleen omdat ik het lees...maar juist ook omdat ik het heb mogen zien. Drie woorden (en een site), die lotgenoten zo veel hulp&troost kunnen en zullen bieden! Drie woorden, waar zo veel mensen van zullen leren! Ooit schreef ik een blog mbt waarom ik mijn werk doe, kan doen en wil blijven doen...ik had u en uw gezin als voorbeeld kunnen gebruiken! Drie woorden die voor mij (en zeker niet voor mij alleen) een permanente herinnering zijn aan dat feit. Ik wens jullie nogmaals heel veel sterkte en liefde toe.
Groeten van Ivo (UMCG E3VA)
Een reactie posten