Zondag19 juli 2009
Bericht geschreven door Hans en op weblog gezet door Rolf
We zijn inmiddels ruim een week verder.
De huisarts en het MTH team proberen nog steeds de dosering van het morfinepompje zo te krijgen dat ik zo weinig mogelijk pijn heb.
Je komt dan soms voor een lastige keuze. Minder morfine betekend meer pijn, meer morfine betekend minder aanwezig. Het is voor mij, de huisarts en het MTH team telkens weer zoeken wat hierin de juiste combinatie is.
De morfine is in ieder geval noodzakelijk voor een enigszins goede nachtrust.
Deze vastgestelde akelige ziekte in combinatie met mijn zwakke longen en een hoop medicijn gebruik maakt dat ik fysiek erg uitgeput raakt.
Ondanks het feit dat de eetlust bij mij dermate is afgezwakt probeer ik toch nog mijn best te doen om de nodige calorieën binnen te krijgen.
Dit doe ik vooral middels minder lekkere en soms wat lekkerder pakjes NUTRIDRINK.
Ik zou dolgraag nog wat meer uit mijn bed willen komen, echter merk ik dat een ‘simpele’ douchebeurt mij al het gevoel geeft alsof ik een marathon heb gelopen.
Ik word steeds afhankelijker van hulp. Voor een maand geleden kon ik mij met kleine handelingen (algemene dagelijkse handelingen) nog redden. Ik merk dat dit nu toch steeds moeilijker wordt.
Margreth en mijn kinderen (inclusief schoondochter) bezoeken mij elke dag.
Zolang ik niet te moe ben en het fysiek vol kan houden vind ik deze bezoeken nog steeds waardevol.
Tot zover.
Groetjes
Hans
maandag 20 juli 2009
Al weer een dikke week in het Hospice
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Margreth en ik in een eerder jaar
Op onze spartamets bij Bergen.
8 opmerkingen:
Hoi Hans,
Ik vind het moeilijk te reageren, maar ik wil niet een "stille" lezeres zijn! Dit is allemaal zo herkenbaar....ik weet de weg die je nu aan het "bewandelen" bent. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen met jou familie en geniet gewoon van de kleine dingen waar een ander vaak aan voorbij loopt. Ik hoop dat je een midden weg vindt met het morfine pompje.
Groetjes Stans
Hai Hans,
Ik sluit me maar aan bij de woorden van Stans.
Zij heeft helaas ervaring en weet juist daardoor de juiste woorden te kiezen.
Ik leef erg met je mee en ben dan ook blij dat er weer een stukje op je Blog geschreven staat.
Ik wens jullie veel sterkte maar ook veel genieten van elkaar!
Jan en Alida
Hoi Hans en rest Familie,
Ik schrijf niet zo graag hier, omdat ik het zelf ook best moeilijk met dit heb, doordat ik hierdoor mijn beste fysio maatje verlies en mist.
Ik vindt dit natuurlijk ook allemaal niet zo mooi om te lezen, maar hoop dat je er toch een mooie tijd van maakt met de familie en hoop ook nog wat te horen of dat ik langs kan komen.
Hierbij wens ik jullie allen natuurlijk veel sterkte,
Groetjes,
THINK POSITIVE
hoi hans,
Het is niet niks wat jullie nu mee moeten maken....
ik wens jullie heel veel sterkte en geniet van alle kleine dingen met je familie.
liefs irma
Dag Hans en familie,
Ik kan moeilijk de juiste woorden vinden. Breng maar zoveel mogelijk tijd met elkaar door.
Veel liefs,
Leny
Hallo Hans
Worden van troost heb ik niet,en zijn er niet!Maar vele leven met jullie mee,in deze zo moeilijke tijd.Fijn dat je met de morfine minder pijn hebt en een beetje kunt slapen.
Ik wens julie alle sterkte van de wereld
Groetjes Marga
Hallo Hans
Een aantal mensen van de afdeling vertelde mij dat je in het Ziekenhuis was opgenomen. Middels deze side las ik dat het minder met je gaat. In het afdelingsoverleg van vorige week merkte ik dat veel mensen er moeite mee hebben om te reageren. Toch merk je dat de stukjes die je schrijft regelmatig worden gelezen. Namens je oude afdeling wensen we jou en je familie heel veel sterkte.
Groeten Harrie Hamming Enexis (Essent)
Dit moet mij even van het hart.
Een collega van Hans schrijft dat ex-collega's van Hans zijn verhalen wel lezen maar niet kunnen/durven reageren.
Ik vind dit zo erg.
Hans knokt voor zijn leven en dan hebben zijn collega's niet de moed om te laten weten dat ze aan hem denken?
Gewoon laten weten dat je aan Hans denkt en zijn familie.
Die steun hebben ze zo hard nodig.
Ik hoop dat de collega's gaan begrijpen dat niets zeggen zeer pijnlijk is voor Hans.
Groet van Alida
Een reactie posten