DE CONFRONTATIE BLIJFT WEL DEGELIJK

Ik wilde er weer uit, het was woensdagmiddag 26 augustus 2009, 12.20 uur en werd opgehaald door dochter Judith en echtgenote Margreth.



Ik denk dat het de 5e of 6e keer was dat we weer met een fraai weertje lekker bij ons achter in de tuin konden zitten.
Gelukkig heeft het naar huis gaan toch ook wel weer een positieve invloed om de gehele confrontatie onder de huidige omstandigheden de baas te kunnen, denk ik.
Een weg met elkaar proberen te vinden van elkaar steunen,elkaar blijven begrijpen.
Daarnaast de dagen zo in te delen dat deze, hoe moeilijk het ook blijkt te zijn tot innerlijke rust te komen.
Nogmaals wil ik benadrukken dat ik de contacten die ik tot nu heb erg waardeer.
Eerst was het best nog wel eens erg lastig wanneer er door soms teveel drukte om mij heen de toestand wat moeilijk te hanteren was.
Fijn is het dat alles wat in een rustiger vaarwater is terecht gekomen.
Er is ook de mogelijkheid om af en toe thuis mensen ontvangen zoals familie,buren en bekenden.
Veel respect heb ik voor Margreth, Rolf, Judith en Anouk.
Ieder van hun proberen op hun eigen manier invulling te geven, ondanks dat ze hun eigen leventje ook moeten leven.

Wat Rolf betreft denk ik wel eens dat hij teveel hooi op z'n vork wil nemen. Ik ben geen psycholoog maar soms denk ik dat het vooral nu toch wel belangrijk is om je
activiteiten, gedachten en interesses in je voordeel te ordenen.
Je kunt echt niet veel meer doen dan zowel je reguliere baan in het onderwijs, je ondernemende opstelling samen met je compagnon in jullie winkeltje Dunkey Munkey en je belangstelling voor draaitafelgeluiden.

Daarnaast hoor ik ook nog berichten van een studie waarmee je zou willen beginnen.
Rolf, slaap er samen met Anouk nog eens een extra nachtje over zodat er een evenwichtige situatie voor jullie zal ontstaan. Je houd dan ook nog tijd over om echt voor jezelf en met elkaar jullie interesses te delen.


En onze dochter Judith is nog druk doende om een baan met een vast contract in de kinderopvang te bemachtigen.
Door allerlei bureuacratische regels moeten jongeren op contractbasis na een vaste periode ( 1 jaar ) voor 3 maanden tijdelijk stoppen.
Het is dan ook best wel sneu voor haar en heel erg onlogisch dat zelfs bij een goed functioneren door haar het desbetreffende kinderdagverblijf aan zulke regels gebonden is.
Ik hoop dan ook maar dat hiervoor een oplossing komt.
Af en toe helpt ze in het winkeltje dunkey&munkey om waren aan de man te brengen.
Ook dit soort zaken blijven natuurlijk in je rol als vaderfiguur erg vervelend in je gedachten ronddolen.
Vooral omdat ik in mijn positie ook niet zoveel kan doen.

Met de hoop dat wij hier in Enschede nog even kunnen blijven doorgaan zoals het nu gaat en dat hierdoor ook een positieve impuls vanuit zal gaan wil ik er de moed voorlopig nog even inhouden. Ondanks de beperkingen leveren de ook nog waardevolle momenten onbewust gevoelens van klein geluk op. Met de wens dat mijn gezin hier ook in mee kan gaan.

Ik wens iedereen alle goeds toe.

Hans Laarhuis

HET ZIT WEER IN DE KRUL.

13.00 uur

Toch even een kort berichtje vanuit het hospice hier in Enschede.
Na vanmorgen voor mijn doen nog wel aardig druk te zijn geweest met die zaakjes waar iemand in een hospice al mee bezig kan zijn ben ik net helaas weer doende geweest om ergens in mijn weblog weer iets door elkaar te haspelen.
1 van mijn of Rolfs z'n vorige berichtjes is in rook opgegaan.
Het concept is er nog, maar niet meer gevuld met tekst.
Het is ook best wel inspannend om in mijn conditie opnieuw te moeten werken met een laptop en windows-vista. Je maakt gewoon sneller fouten en het systeem zit niet optimaal in je geheugen. Dit ook natuurlijk door het effect dat de niet eens zo grote dosis morfine daar boven in je hersenpan heeft.
Graag weer bedankt voor reakties naar ons toe. Dat haal ik steeds maar even weer aan omdat je daar echt wel een goede steun door krijgt in deze periode.
Vorige week liet ik al weten er toch wel graag een keertje uit te willen zodra de situatie dat toeliet.
Nou, ik ben inmiddels 3 keer op stap geweest, waarvan afgelopen zaterdag en zondag naar huis.
Daarvoor was ik de afgelopen korte tijd ook best wel bezig geweest om zelf nog weer eens wat lichamelijke activiteiten te ondernemen.
Zoals mijn eigen persoonlijke verzorging die ik als therapie weer zelf doe.
Met een prachtige temperatuur en lekker windje fijn genoten in onze er nog mooi uitziende tuin.
In al die weken had Margreth kans gezien om ook hier nog energie in te steken.
Zo zittend in de tuin krijg ik dan zelfs nog de kriebels om dan nog meer te willen dan ik nu aankan.
Vooral omdat Margreth's positie ook zo drastisch is gewijzigd.
Omdat ik mij lichamelijk momenteel best wat beter voel heb je de neiging om soms te denken dat er niet zoveel aan de hand is als ons is verteld.
Een erg dubbele beleving in je gedachten die voor mij moeilijk is te hanteren.
Pasgeleden liepen de spanningen toch wel erg hoog op. De oorzaak was dat ik jammergenoeg het visitebezoek op dat moment slecht aan kon en er naar Margreth toe zo geirriteerd op reageerde dat er een vervelende avond opvolgde.
Gelukkig konden we later op de avond weer wat tot rust komen.
Meteen hadden we ook afgesproken dat we toch ook erg veel behoefte hadden om te praten met zowel een klinisch psycholoog die wij al meerdere jaren kennen en een pastoraal medewerkster die ik pasgeleden had gebeld.
Dat er heel blij mee dat wij hulp kregen van twee mensen die wij hadden uitgenodigd gelukkig in staat waren en zijn om te helpen.
Heel gek is het dan dat ik er dan nadien achter moet komen dat net diegene(n) die je het meest dierbaar zijn soms niet de allersympathiekste opmerkingen te horen krijgen.

Zo is het nooit te laat om nog ergens wat van te leren.

Fijne dagen met niet al te tropische temperaturen toegewenst.

Hans

DE TIJD DRAAIT HIER OOK DOOR EN ZO ZIJN ER WEER EEN AANTAL DAGEN VOORBIJ.

Het is en blijft voor mijn gezin en mij een tijd die echt intens veranderd is dat sinds nog niet zo eens zo lang geleden.
Meer nu dan 3 maanden is het al weer geleden dat ik met die akelige pijn en geel werd opgenomen, eerst in Enschede, toen in Groningene en nu al weer 3 weken in een hospice in Enschede.
Al met al achteraf gezien stappen achter elkaar die elkaar veel te snel opvolgden.
Vooral liggen mijn bedenkingen over het snelle vertrek weer van huis in Enschede naar het hospice.
Ik denk dat ik eerst beter weer wat kunnen wennen aan de huissitiatie na Groningen waarbij de inzet van het morfinepompje ook mee had geholpen deze eerste tijd te overbruggen. Maar ja, weet alles eens van te voren en vooral zulks soort levensbelangrijke zaken.Dan had ik de stap naar het hospice samen met Margreth wat later kunnen maken.
Gigantisch mis ik nu toch wel de meest eenvoudige kleine gezelige thuissituaties in de vorm van de meesst eenvoudige, simpele contact met Margreth.
Zelfs nu, na 3 weken hospice ga/wil/probeer ik een poging wagen om op een of andere wijze af en toe even mijn hoofd even buiten dit gebouw te krijgen.
Hoe en op welke wije weet ik nog niet.
Volgende week toch eens een poging wagen hier iets van terecht te brengen.
Misschien een paar uurtjes naar huis, een avondje samen met Margreth naar een krimi kijken.
Geregeld moet ik ook denken aan mensen zoals Jan en Stans die ook van de ene situatie in de volgende tegenslag terechtkwamen. ( ook via de longtransplantatiesite nog meer lotgenoten) Ik herinner me de uitstapjes van Jan nog.
Nu, vooral als je zelf ook met je neus op zulk soort feiten wordt gedrukt kom je er steeds meer achter hoe afhankelijk je dan bent van de hulp van andere mensen.
Mensen die dan blijken hoe dierbaar zij dan zijn.

De afgelopen dagen waren toch weer zwaar voor ons gezin. Vooral omdat je met z'n allen in korte tijd zo ontzettend beperkt bent geworden.
Daarom zo'n waardering voor die berichtjes of reakties van mensen die ik op een of andere manier ken.
Zelfs een van mijn beste correspondentie/transplantatie-maatjes Alida Vredeveld weet op mijn weblog op een subtiele manier nog even te vermelden dat het helemaal niet zo'n gek idee zou zijn van vroegere collega's/MANAGERS om iets van zich te laten horen.
Ik weet niet zeker of persoonlijke mailtjes allemaal overkomen, maar daarom type ik zo af en toe weer een stukje op mijn log.

Ik hoop dat het met jullie goed gaat.

GR.
Hans