NIET ECHT GEWELDIG

19.30 uur

De laatse keer op 2 februari schreef ik dat ik griepverschijnselen had en er zich een bacterie in mijn luchtwegen en longen genesteld had.
Ik was deze week nog steeds veel benauwder en had ook echt weinig energie. Een gevoel dat je de hele dag wel weg kunt dommelen.
Omdat er na twee weken nog geen verbetering was leek het mij verstandig om de longarts nog maar eens te bellen.
Afgelopen vrijdag had ik na een longfoto te hebben laten maken een afspraak met een longarts in het MST Enschede.
Bleek dus duidelijk op de foto een longontsteking te zijn.
Wat nu, zei mevrouw dokter Heekelaar. Er zijn twee opties, of hier in het ziekenhuis blijven, of met gerichte medicijnen thuis "uitzieken".
Uiteindelijk koos zij ervoor om in ieder geval het weekend thuis met de nieuwe medicatie te beginnen en a.s. dinsdag met mijn eigen longarts dokter Van de Valk te bellen om te laten weten hoe het gaat.
Omdat ik nog niet zodanig erg benauwd was ( kon nog wat kletsen en bewegen) was ik het met mevrouw Heekelaar eens.
Zo'n ziekenhuiskamer met meerdere proestende longpatienten is immers ook niet zo'n aantrekkelijke optie. Dus ging ik gelukkig weer met Margreth naar huis.
De laatste ervaring in mei 2007 met een longontsteking in het ziekenhuis was toen door een zogenaamd NORO-virus ook niet zo'n succes. Zelfs verpleegkundigen moesten toen al flatulerend en fomerend het veld ruimen.

In ieder geval kon ik vandaag de energie vinden om even dit stukje tekst te typen.

Het volgende hoeft u niet te lezen, maar ik wil er alleen iets over kwijt.

Ik kan ook nog even in het kort iets laten weten welke reaktie ik afgelopen donderdag 12 februari van de directie van het vroegere Essent Netwerk, nu Enexis geheten heb gekregen.
Een reaktie op mijn uitgebreide persoonlijke brief waar ik ongeveer 6 weken op heb gewacht.
Daarvoor had mijn vakbond ook al een poging gewaagd om Enexis haar maatschappelijke verantwoordelijkheid ten opzichte van mijn positie te tonen.
In mijn brief had ik de directie ingelicht over mijn forse inkomensachteruitgang naar de WAO in combinatie met mijn dure leventje als chronisch zieke met een longtransplantatie voor de boeg.
Ook had ik hem geschreven over het long(transplantatie) gebeuren in Nederland.
Zelfs met een link naar de site http://www.longtransplantatie.nl/ en naar mijn eigen site.
Nu dan, na al die weken laat de directeur van Enexis mij weten alle begrip voor de situatie te hebben maar helaas geen mogelijkheid ziet om mij op een of andere wijze enigszins tegemoed kan komen.
Hij wenst mij en mijn gezin nog wel veel sterkte in de komende periode. Daar ben ik dan ook erg blij mee.

In ieder geval is het mij duidelijk geworden op welke sociaal-maatschappelijke wijze Enexis om gaat met de primaire belangen van een medewerker die bijna 28 jaar in dienst is geweest.
Sinds het bekend zijn van mijn ziekte jaren geleden heeft de organisatie in het geheel niet de sociale vaardigheid gehad om mij hierin vooral vanuit mijn oorspronkelijke functie ook maar enige positieve ondersteuning te geven.
Vooral het laatste jaar heb ik moeten constateren dat ik alles, maar dan ook alles zelf en met hulp van mijn vakbond heb moeten uitzoeken op welke manier ik die moeilijke weg van werk naar WAO het beste kon doorlopen.
Het opstarten en afronden van de ontslagprocedure was door het bedrijf niet iets wat vergeten werd.
Graag had ik nog enigszins contact met de organisatie willen houden, maar de werkwijze van het hogere management en de HR-functionaris weerhouden mij hier nu van.

Desondanks wens alle Enexis -medewerkers verder een goede toekomst toe.
Dat ze vooral gezond mogen blijven en niet dezelfde weg hoeven te bewandelen als ik dat heb moeten doen.

Voorlopig stop ik om mijn energie verder nog in het onderwerp "Enexniks" te steken. Immers, er zijn nu nog andere en veel belangrijkere zaken om mij druk over te maken.
Tot zover deze korte samenvatting over het reilen en zeilen bij:

Hans Laarhuis