WAT EEN .......PERIODE

11.00 uur

Doordat ik de laatste tijd een behoorlijke onverklaarbare pijn in de rechter bovenbuik uitstralend naar de rug heb ben ik jammergenoeg ook niet echt in staat geweest om op reakties op mijn weblog en op mijn e-mailberichten te reageren. Ook het plaatsen van reakties op de sites van andere transplantatiegenoten stond jammergenoeg op een laag pitje.
Ik hoop dit weer in te halen zodra het weer wat beter gaat met die pijn.
Vaak wordt gezegd dat benauwdheid erger zou zijn dan pijn. Ik weet nu dat die vlieger ook niet altijd opgaat. Door die rotpijn merkte ik af en toe weinig van de benauwdheid.
Vooral als zelfs de medici er niet achter kunnen komen waar die pijn vandaan komt.
Voordat de onderzoeken buikecho, gastroscopie, ct-scan en allerlei bloedonderzoeken gedaan worden is er de stress dat er iets mis is met een of ander orgaan.
Vooral was ik op de lever gefixeerd omdat daar juist die pijn doorheen sneed.
Nou, gelukkig dan maar dat alles het niet is.
Afgelopen zondagavond ging ik bijna door pijn van mijn stokje en belde Margreth onze zoon Rolf op en de huisartsendienst die in het ziekenhuis in Enschede is gevestigd.
Om 22.30 uur konden we komen en ik werd al snel bekeken door een huisarts.
Omdat allerlei oorzaken al konden worden uitgesloten wist de beste man het ook niet meer en werd ik verplaatst naar de eerstehulp-poli.
In het kort verteld zijn we tot 3.30 uur s'nachts op het ziekenhuis geweest en hebben een mdl-arts, een inernist en op het laatst een chirurgische arts (allemaal dames) geprobeerd de oorzaak te ontdekken.
Op een zeker moment liep de chirurgische arts even weg om even iets na te kijken.
Even later kwam ze terug en liet mij met een vinger aanwijzen waar het centrum van de pijnplek zat. Ter hoogte van de maag zat die pijnplek.
Het zou best wel eens kunnen zijn dat een zenuwdefect de oorzaak zou kunnen zijn van alle ellende. Gedurende de laatste maanden zou dit defect zich opgebouwd kunnen hebben.
Zij stelde voor om mij zo precies mogelijk op die plaats een soort verdovingspuit te geven.
Om een goed resultaat te verkrijgen zou het nodig zijn om zo precies mogelijk te prikken.
Jammergenoeg had de spuit niet het beoogde resultaat en moest ik met pijnstillers wachten op een afspraak met een chirurg afgelopen woensdag.
Na de maandag en de maandagnacht zonder slaap en weer met een stekende pijn heb ik dinsdagmorgen weer naar het ziekenhuis gebeld dat het zo niet langer kon.
Als longpatient mag je ook niet alle soorten pijnstillers slikken.
Goed, dinsdagmorgen weer naar het ziekenhuis en chirurg nummer 2 probeerde weer een spuit uit op de pijnlijke plek op de buik.
Heel gelukkig was ik toen de pijn al rap voor een groot deel afnam. Die zenuwbanen en de vertakkingen zijn zo klein dat een paar millimeter al van belang kan zijn voor het resultaat.
Binnen een uur stonden Margreth en ik weer buiten en ik kon de dinsdag met veel minder pijn doorkomen.
s'Avonds lekker in slaap gevallen, halverwege de nacht 2 paracetemols en s'morgens was die kweller er weer. Langzaam maar zeker nam hij weer bezit van de plek op de buik met de uitstraling naar achteren.
In ieder geval stond de afspraak van een andere chirurg s'morgens in de planning.
Margreth ( nb. een ellendige taak voor een partner ) en ik weer naar het MST en weer een spuit bij de plek.
In ieder geval kreeg ik wel het idee dat datgene wat ik had niet zo algemeen bekend was.
Er werden namelijk na mijn toestemming foto's gemaakt hoe de chirurg de injectie gaf.
Hij vertelde ook dat de oorzaak van een zenuwpijn vaak lastig is op te sporen.
Er zijn namelijk miljarden zenuwcellen die hun boodschappen aan elkaar doorgeven via impulsen ( electrische stroompjes) en chemische stoffen ( neurotransmitters ) uit folder
Als er iets mis is met ergens zo'n zenuwbaan kan dat tot de klachten leiden die door mij ook ervaren worden.
De hoofdzenuwbaan loopt door de ruggewervel en vertakt zich overal vertikaal om de buik en borst.
Daarom werden foto's gemaakt van de wervelkolom. Hier was wel enigszins zichtbaar dat de wervelkolom niet geheel 100% is.
Dat komt vaker voor bij longpatienten en vooral bij door regelmatig prednisolongebruik.

Omdat de injectie bij de chirurg ook niet goed was gelukt en hij zag dat hij mij niet onder deze conditie naar huis kon laten gaan werd ik s'middags verwacht op de pijnpoli van het MST.
Om het verhaal niet te lang te maken werd er door een anaesthetist weer een buikinjectiegegeven. Weer met niet voldoende resultaat.
De enige optie was op dat moment nog ook een injectie tussen de ruggewervels te geven. Allemaal erg geweldige ervaringen. Je gaat echt door je uiterste grenzen. De man met die moeilijke naam vertelde dat op dit gebied nog heel veel te ontdekken valt. Die stroompjes en impulsjes door die miniscule zenuwbanen door het lichaam maakt het zo complex.
Nu op donderdagochtend is het gelukkig wat beter en mag ik hopen dat door die ruggeprik en medicijnen speciaal tegen zenuwpijn wat meer rust krijg. En tevens ook mijn allerbeste maatje Margreth die behalve die rotpijn hetzelde doormaakt als ik.
Gelukkig is zij nu lekker even de stad in om even op andere gedachten te komen in een of andere modezaak.
Hopelijk stabiliseerd zich de toestand en wacht ik volgende week een telefonische afspraak met de pijnpoli af.

Veel groeten
Hans Laarhuis

p.s. Mijn tekst is helaas weer te lang geworden en ik had nog veel meer kunnen schrijven.
O.a. over de oproep van mijn fysiomaatje Jacqueline uit Eibergen die pasgeleden DE OPROEP uit Groningen kreeg voor longtransplantatie en die op het allerlaatste niet doorging omdat de donorlong werd afgekeurd. Jacky, kop op en ga voor de volgende keer.