DAGBOEK

MIJN BELEVENISSEN

donderdag 14 mei 2009

WAT EEN .......PERIODE

11.00 uur

Doordat ik de laatste tijd een behoorlijke onverklaarbare pijn in de rechter bovenbuik uitstralend naar de rug heb ben ik jammergenoeg ook niet echt in staat geweest om op reakties op mijn weblog en op mijn e-mailberichten te reageren. Ook het plaatsen van reakties op de sites van andere transplantatiegenoten stond jammergenoeg op een laag pitje.
Ik hoop dit weer in te halen zodra het weer wat beter gaat met die pijn.
Vaak wordt gezegd dat benauwdheid erger zou zijn dan pijn. Ik weet nu dat die vlieger ook niet altijd opgaat. Door die rotpijn merkte ik af en toe weinig van de benauwdheid.
Vooral als zelfs de medici er niet achter kunnen komen waar die pijn vandaan komt.
Voordat de onderzoeken buikecho, gastroscopie, ct-scan en allerlei bloedonderzoeken gedaan worden is er de stress dat er iets mis is met een of ander orgaan.
Vooral was ik op de lever gefixeerd omdat daar juist die pijn doorheen sneed.
Nou, gelukkig dan maar dat alles het niet is.
Afgelopen zondagavond ging ik bijna door pijn van mijn stokje en belde Margreth onze zoon Rolf op en de huisartsendienst die in het ziekenhuis in Enschede is gevestigd.
Om 22.30 uur konden we komen en ik werd al snel bekeken door een huisarts.
Omdat allerlei oorzaken al konden worden uitgesloten wist de beste man het ook niet meer en werd ik verplaatst naar de eerstehulp-poli.
In het kort verteld zijn we tot 3.30 uur s'nachts op het ziekenhuis geweest en hebben een mdl-arts, een inernist en op het laatst een chirurgische arts (allemaal dames) geprobeerd de oorzaak te ontdekken.
Op een zeker moment liep de chirurgische arts even weg om even iets na te kijken.
Even later kwam ze terug en liet mij met een vinger aanwijzen waar het centrum van de pijnplek zat. Ter hoogte van de maag zat die pijnplek.
Het zou best wel eens kunnen zijn dat een zenuwdefect de oorzaak zou kunnen zijn van alle ellende. Gedurende de laatste maanden zou dit defect zich opgebouwd kunnen hebben.
Zij stelde voor om mij zo precies mogelijk op die plaats een soort verdovingspuit te geven.
Om een goed resultaat te verkrijgen zou het nodig zijn om zo precies mogelijk te prikken.
Jammergenoeg had de spuit niet het beoogde resultaat en moest ik met pijnstillers wachten op een afspraak met een chirurg afgelopen woensdag.
Na de maandag en de maandagnacht zonder slaap en weer met een stekende pijn heb ik dinsdagmorgen weer naar het ziekenhuis gebeld dat het zo niet langer kon.
Als longpatient mag je ook niet alle soorten pijnstillers slikken.
Goed, dinsdagmorgen weer naar het ziekenhuis en chirurg nummer 2 probeerde weer een spuit uit op de pijnlijke plek op de buik.
Heel gelukkig was ik toen de pijn al rap voor een groot deel afnam. Die zenuwbanen en de vertakkingen zijn zo klein dat een paar millimeter al van belang kan zijn voor het resultaat.
Binnen een uur stonden Margreth en ik weer buiten en ik kon de dinsdag met veel minder pijn doorkomen.
s'Avonds lekker in slaap gevallen, halverwege de nacht 2 paracetemols en s'morgens was die kweller er weer. Langzaam maar zeker nam hij weer bezit van de plek op de buik met de uitstraling naar achteren.
In ieder geval stond de afspraak van een andere chirurg s'morgens in de planning.
Margreth ( nb. een ellendige taak voor een partner ) en ik weer naar het MST en weer een spuit bij de plek.
In ieder geval kreeg ik wel het idee dat datgene wat ik had niet zo algemeen bekend was.
Er werden namelijk na mijn toestemming foto's gemaakt hoe de chirurg de injectie gaf.
Hij vertelde ook dat de oorzaak van een zenuwpijn vaak lastig is op te sporen.
Er zijn namelijk miljarden zenuwcellen die hun boodschappen aan elkaar doorgeven via impulsen ( electrische stroompjes) en chemische stoffen ( neurotransmitters )
uit folder

Als er iets mis is met ergens zo'n zenuwbaan kan dat tot de klachten leiden die door mij ook ervaren worden.
De hoofdzenuwbaan loopt door de ruggewervel en vertakt zich overal vertikaal om de buik en borst.
Daarom werden foto's gemaakt van de wervelkolom. Hier was wel enigszins zichtbaar dat de wervelkolom niet geheel 100% is.
Dat komt vaker voor bij longpatienten en vooral bij door regelmatig prednisolongebruik.

Omdat de injectie bij de chirurg ook niet goed was gelukt en hij zag dat hij mij niet onder deze conditie naar huis kon laten gaan werd ik s'middags verwacht op de pijnpoli van het MST.
Om het verhaal niet te lang te maken werd er door een anaesthetist weer een buikinjectiegegeven. Weer met niet voldoende resultaat.
De enige optie was op dat moment nog ook een injectie tussen de ruggewervels te geven. Allemaal erg geweldige ervaringen. Je gaat echt door je uiterste grenzen. De man met die moeilijke naam vertelde dat op dit gebied nog heel veel te ontdekken valt. Die stroompjes en impulsjes door die miniscule zenuwbanen door het lichaam maakt het zo complex.
Nu op donderdagochtend is het gelukkig wat beter en mag ik hopen dat door die ruggeprik en medicijnen speciaal tegen zenuwpijn wat meer rust krijg. En tevens ook mijn allerbeste maatje Margreth die behalve die rotpijn hetzelde doormaakt als ik.
Gelukkig is zij nu lekker even de stad in om even op andere gedachten te komen in een of andere modezaak.
Hopelijk stabiliseerd zich de toestand en wacht ik volgende week een telefonische afspraak met de pijnpoli af.

Veel groeten
Hans Laarhuis

p.s. Mijn tekst is helaas weer te lang geworden en ik had nog veel meer kunnen schrijven.
O.a. over de oproep van mijn fysiomaatje Jacqueline uit Eibergen die pasgeleden DE OPROEP uit Groningen kreeg voor longtransplantatie en die op het allerlaatste niet doorging omdat de donorlong werd afgekeurd. Jacky, kop op en ga voor de volgende keer.

9 opmerkingen:

Alida zei

Allemachtig Hans, dit is toch om depressief en moedeloos van te worden.
Wat ellendig die vreselijke pijn.
Ik hoop dat dit de terugplaatsing op de wachtlijst niet in de weg staat.
Mij lijkt dat een transplantatie juist de enige remedie is. Maar misschien heb ik het wel helemaal mis.

Ik wil je graag een hart onder de riem steken, maar weet echt even niet hoe. En ik kan me voorstellen dat je het vreselijk vindt dat Margret meegesleept wordt in jou pijn en ellende. Maar volgens mij is het een hele sterke vrouw en doet ze het met LIEFDE!!

En dan hoor je ook nog dat een goede bekende een oproep krijgt en de long uiteindelijk afgekeurd wordt.
Dat lijkt me echt super zwaar.
Moeilijk om dan de draad weer op te pakken en wachten op de volgende oproep.

Maar Hans, wij zijn harde knokkers en geven de strijd never NOOIT op.

Veel sterkte en hopen op goed nieuws!

Liefs van Alida

marianne zei

Hoi hans,

Ik ben er stil van geworden...
Kan alleen maar zeggen dat ik je veel sterkte toewens, en hoop dat het snel wat minder word...

Marianne

Leny zei

Tjonge Hans, wat een verhaal. Wat je vertelt over de "route" van de zenuwen door het lijf klopt. Door de pijn ga je vaak ook nog spieren aanspannen, wat nog extra pijnen oplevert. Spierverslappers, is daar niet over gesproken? In heel ernstige gevallen gaat men soms over tot een blokkade van de betreffende zenuw-aftakking, maar in jouw geval lijkt me dat geen optie, omdat je nog een grote operatie voor de boeg hebt.
Ik wens jou en Margreth wederom heel veel sterkte.
Leny.

brenda2 zei

Hallo Hans,

Hier word je niet vrolijk van. Op de eerstehulp knap je vaak ook niet op. Al dat gepluk aan je en het gebrek aan rust. Dat schiet allemaal niet op. Maar soms kan het niet anders.
Hoop dat de pijnpoli uitkomst gaat bieden.
Probeer het hoofd omhoog te houden.
Groetjes Brenda Vis

Alida zei

Hoi Hans,
Inmiddels zijn we weer een paar weken verder.
Hoe gaat het nu met je?
Minder pijn en weer terug op de wachtlijst?
Ondanks alles toch kunnen genieten van het mooie weer van afgelopen Pinksterweekend?

Groetjes Alida

Leny zei

Ja Hans, ik kom ook even "horen" hoe het met je gaat.
Het is zo stil op je site.
Ik maak me zorgen, eerlijk gezegd.
Groeten, ook voor Margreth, van Leny.

Paul en Jolanda zei

Hallo allemaal,

We willen jullie even laten weten dat Hans in het ziekenhuis is opgenomen (tweede pinksterdag). Hij heeft galblaasontsteking en een bloedpropje in de leverader. Hier wordt hij voor behandeld. Omdat hij pijn blijft aangeven worden er nog onderzoeken gedaan.
Een kaartje om hem op te vrolijken, is altijd leuk, stuur het naar:
Hans Laarhuis
Medisch spectrum Twente
Locatie Ariensplein, kamer 10
Ariensplein 1
7511 JX Enschede.

Als er meer nieuws is mailen we wel even.

Groetjes Paul en Jolanda Laarhuis
(broer en schoonzus).

Alida zei

Hallo Paul en Jolanda,
Dank jullie wel dat jullie laten weten hoe het met Hans is.
Ik begon me echt zorgen te maken en niet onterecht zo te lezen.
Wens hem en Margreth heel veel sterkte.
Kaart gaat morgen op de bus!

Groetjes van Alida

Leny zei

Ja, ik ben ook blij dat jullie ons op de hoogte gaan houden. Nu weten we tenminste de reden van de stilte op het weblog. Bah, wat moet Hans toch veel meemaken en voor Margreth is dit ook slopend.
Heel veel sterkte voor Hans, Margreth en verdere familie,
Leny

Margreth en ik in een eerder jaar

Margreth en ik in een eerder jaar
Op onze spartamets bij Bergen.