EVEN UITGETELD

10.00 uur

Ik heb jammergenoeg korte tijd wegens algehele lichamelijke ellende niets op mijn weblog geproduceerd.
Eerst had ik anderhalve week geleden het gevoel dat ik grieperig werd.
Iets wat gemakkelijk valt te verklaren in deze griepperiode en met een thuiswonende dochter die de hele dag tussen die proestende en poepende baby's werkt. Hoeft natuurlijk niet, zo'n vieze bacterie binnenkrijgen kan op vele plaatsen.
In een mum van een paar uur was ik rillerig, koortsig en veel benauwder. Ook alle spieren lieten merken dat je er niet alleen gemak maar ook last van kunt hebben.
En dan zijn er die nachten waarbij nachtrust bijna onmogelijk is omdat er zich telkens weer die volgende hoestbui aandient.
Margreth had het sputum al eerder weggebracht en daaruit bleek dat toch een infectie in de longen de oorzaak was. Dus gelukkig nu het juiste antbioticum, prednisolon en mijn dagelijkse colistinevernevelingen. Dan is er de hoop dat ik weer op een stabieler nieveau kom.
Op die momenten zie ik dan ook hoe weinig of er voor nodig is om iemand met slechte longen zoals ik omver te krijgen.
Met mijn colistine had ik dan nu al dik anderhalf jaar geen infecties meer gehad en dan denk je soms ook nog dat je wel tegen een stootje kunt, dus nog wel een hele Piet bent.
Daar komt natuurlijk ook bij dat je lichaam/geest zich na jaren ook in gaat stellen op benauwdheidsensaties.

In ieder geval zit ik nu lekker even dit stukje te typen terwijl ik mijn grote huisvriend Boris de cairn-terrier mij slapend gezelschap houdt.
Hij ligt heerlijk op z'n rug in de stoel te knorren en misschien wel te dromen dat ie vandaag precies twee jaar geleden in Oude Schans voor het eerst door z'n hondenlongen begon te ademen. Als ik zo naar hem kijk dan lijkt het mij soms heerlijk om eens voor een dag in zijn vel te kruipen en dan zo blij, onbekommerd en zonder stress door het leven te gaan.
Dat moet dan ook wel bij die ene dag blijven omdat ik als mens toch ook wel sterk blijf genieten van al die steeds weer kleine en iets grotere lichtpuntjes die ik naast mijn ziekte toch duidelijk blijf zien.

Het zien opkrabbelen van Brenda van Weegberg na haar longtransplantatie is dan weer iets waar ik dan weer even echt stil van wordt. Een combinatie van vooral de wil van haar en natuurlijk de ingenieuse medische mogelijkheden en het wegblijven van complicaties zetten haar in ieder geval op de goede weg.
Triester is het verhaal van Stans en Jan, ook op de site www.longtransplantatie.nl waarbij Jan waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft.
Veel kracht zullen zij en de kinderen nodig hebben om deze periode op hun eigen manier in te vullen, natuurlijk met veel ondersteunende hulp van hun omgeving.

Als ik zo even kijk op de site www.longtransplantatie.nl zie ik dat ik samen met Alida Vredeveld en Kyara Slenter nu nog op het onderste rijtje foto's van voornoemde website als wachtenden sta.
Ik hoop voor alle mensen die op een donororgaan wachten dat hun wachten uiteindelijk zal leiden tot gelukkiger leven met dan als belangrijkste thema: "GEZONDHEID"

Groeten
Hans