MET GEMENGDE GEVOELENS DE KERSTPERIODE DOOR

14.00 uur

Afgelopen dinsdag was het weer zover dat Margreth en ik s'morgens tegen 9.00 uur afreisden naar het UMCG in Groningen.

De weersituatie onderweg was bijna net zo "spannend en stressvol" als het staan op een wachtlijst voor longtransplantatie. Via de autobaan door Duitsland reden we richting noorden.

Door de dikke mist was het telkenmale weer een verrassing was hoe snel of er voor of achter je weer een voertuig opdoemde.

Wat mij trouwens opviel was dat er maar zo weinig automobilisten mistlichten voerden.

Vooral het laten branden van een mistachterlicht is duidelijk veel zichtbaarder en zodoende veiliger dan normale achterverlichting.

Het komt natuurlijk ook niet zo vaak voor dat het zo mistig is en daarom moest Margreth eerst de gebruiksaanwijzing van de auto raadplegen om te kijken waar het knopje zat om deze verlichting te activeren.

Bovendien ervaar je dan ook eens met welke snelheden sommige bestuurders over de linker rijbaan voorbijrijden.

Blijkbaar hebben veel van onze oosterburen een veel beter zichtvermogen dan wij.

Onderweg kwam bij mij de cynische gedachte nogal eens op: "Daar gaat weer een potentiele donor".

Al met al arriveerden wij tegen 11.00 uur bij het ziekenhuis.

Toen we vanuit de garage op de begane grond uit de lift kwamen werden we verwelkomt door Stans en Jan. Jan is reeds getransplanteerd en via de site had ik al gelezen dat het allemaal wat minder ging met de gezondheid van Jan.
In een kort gesprek met Stans en Jan voor de lift bleek dat ook wel en ik hoop dat de medicijnen die hij nu gebruikt uiteindelijk tot een positief resultaat zullen leiden.

Omdat we al wat laat waren moesten we helaas zonder een koffiepauze direct door naar de longpoli.

Eerst bloedprikken en wat sputum in een potje proberen te krijgen waarvoor ik mij dan veelal in een verloren hoekje van een trap-liftportaal probeer te verschansen.

Omdat dokter Verschuuren blijkbaar patienten op bezoek had waarbij de gesprekken wat langer duurden hadden Margreth en ik nog de tijd om met een mevrouw uit Amsterdam te praten. Drie jaar geleden was zij longgetransplanteerd hetgeen zij nu nog steeds glimlachend met haar hele gezicht aan ons liet zien.

Ze vertelde dat zij toch wel heel erg gelukkig was met het resultaat.

Ter controle gaat zij 1 keer per kwartaal voor controle naar het UMCG.

Door het zien van zoiets krijg ik dan inderdaad wel wat meer moed om vooral ook positief te blijven denken over mijn toekomstige lot.

Uiteindelijk zijn er zoveel aspecten die een rol spelen om een transplantatie goed door te komen en daarna dan ook nog een volwaardig leven te leiden.

Heel dubbel voor mij is dan telkens ook weer dat ter realisatie voor die transplantatie daarvoor iemand voor zich zelf een besluit heeft genomen om donor te willen worden.

We mogen alle donoren dan ook erg dankbaar zijn dat zij de moeite hebben genomen om over het belangrijke onderwerp na te denken. Bovendien is het fantastisch dat er voor mensen die met een transplantatie geholpen kunnen worden er de medische mogelijkheid bestaat om de kans te krijgen op die bijzondere manier een beter leven te kunnen krijgen.

Als de politiek nou ook nog die politieke mogelijkheid voor meer mensen realiseerbaar maakt door een ander donorbeleid dan hoeven er in de toekomst minder mensen voortijdig te overlijden dan nu.

Voor het spreekuur met dokter Verschuuren had ik natuurlijk weer wat vragen verzameld.

Zo ook mijn vraag betreffende de wachtlijst.

Na beantwoording hiervan keek ik Margreth aan en wist ik op het eerste moment niet of ik blij of angstig zou moeten worden.

Dokter Verschuuren kon ons namelijk kijkende op de monitor vertellen dat ik in mijn bloedgroep in Groningen op de vijfde plaats was aangeland.

Nou, dacht ik, de vijfde plaats.

Dan heb ik in ieder geval nog even de tijd om mij er nog wat meer op voor te bereiden en de Kerstdagen met een gerust gemoed door te komen.
Maar nee hoor, met mijn longgrootte in die bloedgroep sta ik binnen een zekere range als enige in die groep op die lijst.
Hetgeen betekent dat ik er vanaf nu rekening mee moet houden dat mijn oproep tussen nu en een half jaar realiteit zal worden.

Dat was dus wel een gegeven waarmee ik toch wel met m'n neus op de echte feiten werd gedrukt.
Ik heb tot nu toe altijd nog de neiging gehad om HET MOMENT op enige afstand te houden.

Eerst nog even de lente van 2008, dan nog de zomer, nu dan nog de Kerstperiode en als het even kan nog een stukje lente van 2009. Ik begin hem nu inderdaad wel enigszins te knijpen.

Dus vanaf nu geldt: Carpe Diem oftewel: PlukDe Dag

.

Al met al voor Margreth en mij afgelopen dinsdag toch wel een bericht dat uiteindelijk naar verwachting heel veel consequenties zal hebben.

Met het besef dat er op de wachtlijst ook mensen staan die door hun ziekte met smart wachten op transplantatie en hopen dat voor hun de tijd niet te lang gaat duren sluit ik dit artikeltje af.

In ieder geval wens ik ieder een fijn kerstfeest en een zo gezond mogelijk 2009.

Groetjes

Hans Laarhuis