31 OKTOBER 2008

15.30 uur

Vandaag verruil ik mijn baan bij Essent in voor een periode dat ik bij de groep mensen van de nederlandse bevolking ga behoren die door een gezondheidsbeperking niet meer in staat zijn om deel uit te maken van de werkende bevolkingsgroep in onze samenleving. Dit is toch wel een moment om je achterliggende leven voor jezelf de revue te laten passeren. Spijtig om je niet meer nuttig te kunnen maken in deze wereld waarbij economisch functioneren toch wel als heel belangrijk kan worden beschouwd. De overtuiging dat mensen toch wel vaak denken een bepaalde status in de maatschappij te bezitten kan dan een behoorlijke deuk oplopen als je gedwongen bent om door gezondheidsredenen uit dat bootje te moeten stappen.

.

Ik moet er echt ook moeite voor doen om deze situatie een plaats te geven.

Weliswaar weet ik al sinds 1994 dat ik een probleem met mijn longen heb, maar op een zeker moment kom je in de situatie dat dat dan ook echte serieuse consequenties heeft.

Eerst is er dan nog de periode dat je je in je dagelijkse gang van zaken nog aardig weet te redden.

Toch vallen er langzamerhand dan toch steeds meer activiteiten uit die je als gezonde persoon zonder veel moeite en nadenken doet. Als ik nu achteraf denk waar ik de laatste jaren overal voor mijn werk of prive zoals tijdens uitstapjes of vakanties ben geweest en waar benauwdheid steeds een grote rol speelde dan stel ik nu vast dat je het als longpatient nog heel lang kunt volhouden. Dat volhouden wordt dan wel steeds lastiger. Ik praat dan wel voor mijzelf.

Ook zet die benauwdheid wel vaak een flinke domper op al die activiteiten.

Bij iets wat heel erg ontspannend zou moeten zijn leveren die foute longblaasjes dan weer zo weinig zuurstof in je bloed af en ben je zo bezig met ademhalen dat al het andere langs je heen dreigt te gaan.

Ik zou bij wijze van spreken een hele lijst van plaatsen en momenten kunnen maken waar die rotbenauwdheid een grote spelbreker was.

.

Eerlijk gezegd moet ik dan wel opbiechten dat ik voor mijzelf ook spelbreker was, in die zin van dat ik te eigenwijs was en nog steeds ben om dat verrekte zuurstofvaatje zonder blikken of blozen bij me te dragen.

Laat staan dat iemand zou zien dat ik met Collistin aan het vernevelen ben.

De komende tijd gaan we weer zoveel mogelijk genieten van de langere avonden die ons te wachten staan.

In ieder geval drink ik vanavond samen met Margreth een glaasje wijn op mijn statuswisseling.

Misschien dat ik de vuurpijl die nog in de bergkast staat ook nog afsteek.

Hans

HERFST IN VELE OPZICHTEN

16.00 uur

Heel veel valt er in dit jaargetijde te genieten in onze nederlandse natuur met al z'n verschillende soorten bomen die ook weer op hun eigen manier en tijdstip verkleuren. Als dan het zonnetje z'n best ook nog doet levert dit vaak de fraaiste beelden op.

Ik kan er dan ook nog steeds moeilijk mee omgaan dat door mijn longprobleem ik de kans niet heb om eens een lekkere gezonde herfstwandeling met Margreth en hond Boris te maken.

Bovendien is het hengsel van mijn zuurstofschoudertas er waarschijnlijk de oorzaak van dat er zenuwen in mijn schouder bekneld zijn geraakt zodat ik een eindje lopen tijdelijk kan vergeten.

Dan word je telkenmale weer geconfronteerd met de minimale capaciteit welke je longen nog leveren om ervoor te zorgen dat je spieren voldoende zuurstof aangeboden krijgen om je lichaam te laten bewegen.

Je lijf is dan min of meer te vergelijken met een zescilinder-auto waarvan 5 cilinders defect zijn en waarvan die motor helaas niet meer te repareren is.

Alleen een ruilmotor kan dan nog de redding zijn.

En op die ruilmotor in de vorm van longen ben ik samen met nog meer transplantatiegenoten aan het wachten.

Hopelijk blijft de conditie van ons allen nog redelijk stabiel, hetgeen bij mij nu wel het geval is.

Gisteren mocht ik nog een dagje mee met Margreth, dochter Judith en Boris naar mijn broer Paul en schoonzus Jolanda in Oosterwolde. s'Middags nog bij Dwingelo in het bos geweest en bij een heel apart onooglijk koffiehuisje wat gedronken.

Om nog even op het nieuws vorige week over donorregistratie terug te komen heeft minister Klink, die over deze kwestie gaat opnieuw besloten alles bij het oude te laten hetgeen inhoud dat de mensen op een wachtlijst voor een donororgaan voorlopig nog mondjesmaat geholpen kunnen worden. Of niet meer.

Weer heeft helaas niemand, geen enkele organisatie, commissie of vereniging hem ervan weten te overtuigen dat de donorregistratie in Nederland te vrijblijvend is.

Ook de Tweede Kamer durfde weer geen echte mening uit te spreken en koos voor de gemakkelijke weg om voor het systeem te kiezen wat nu ook van kracht is.

Op allerlei manieren is getracht via de media aandacht te vragen voor dit vraagstuk.

Met feiten, gebeurtenissen, beelden en verhalen zijn door o.a. mensen die getransplanteerd zijn en nog getransplanteerd moeten worden benadrukt dat het huidige systeem herzien moet worden.

Bijna 75% van de bevolking geeft aan donor te willen zijn terwijl dit percentage bij het huidige systeem in schril contrast staat met het werkelijk aantal donoren.

Betekent dus dat er een systeem dient te komen waarbij mensen daadwerkelijk tot nadenken aangezet worden om een keuze te maken.

Hopelijk ebt de aandacht betreffende de donorregistratie na verloop van tijd niet weer weg zodat de door Klink beloofde activiteiten richting publiek voor meer donoren weer zullen verdampen.

Dat verdampen schijnt de laatste tijd ook op andere fronten te gebeuren.

Zonder dat dit direct met de opwarming van de aarde te maken heeft is dit verdampende effect er de laatste weken de oorzaak van dat er zelfs bij gerenomeerde instellingen als banken euro's als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.

Volledig opgelost en geen enkele econoom weet ze terug te krijgen.

Gelukkig heeft minister Bos nu als een ware tovenaar miljarden euro's uit de hoge hoed getoverd. Op de een of andere manier kan de staat dat.

Bij mij zou de gerechtsdeurwaarder al lang op de stoep hebben gestaan.

Anders dan anders is het nu op dit moment wel eens een keer die ver-bovenmodale groep uit de samenleving die financieel meer verliezen te incasseren heeft dan die groepen die meestal bij de staatsbezuinigingen de klos zijn.

Hopen dat uiteindelijk de kredietcrisis-kosten toch niet afgewenteld worden bij groepen mensen die die rekening juist het minst goed kunnen betalen.

Kijk ik rond in de stad Enschede waar ik woon dan denk ik ook wel eens waar al die euro's weg komen voor al die prestitieuse of ambitieuse projecten van de laatste jaren.

Zo net zijn weer het Muziekkwartier van tientallen miljoenen euro's en de luxueuse overdekte ijsbaan opgeleverd. Voor dit soort zaken heeft onze gemeente dit jaar 150 miljoen euro moeten lenen.

In vier jaar is de schuldenlast gestegen van 50 miljoen tot 400 miljoen euro eind dit jaar.

Zo las ik in de krant dat voor Enschede alle seinen op oranje staan. De buffers zijn fors afgeslankt doordat er de laatste jaren wel erg veel honing uit de bloemen is gehaald.

Alleen de wijze waarop zoiets wordt verwoord is al grappig.

Kredietcrisis of niet, de betreffende wethouder vindt deze leningen niet zo'n probleem.

Alleen, zegt hij, dat het nadeel hiervan zal zijn dat de rentelasten dan hoog zullen worden.

Dan denk ik: " Is dit nu rekenen als een meikever?"

Omdat ik het toch geen onprettig wonen vind in Enschede hoop ik dat de toekomst ondanks en dankzij deze investeringen er rooskleurig uit zal zien.

Kom dan ook vooral een kijkje nemen in deze best aantrekkelijke stad.

Wat ik niet vergeten mag te vermelden is de geplande nieuwbouw van ons ziekenhuis MST ( Medisch Spectrum Twente ).
Met een voortvarende bestuursvoorzitter Kingma wordt er gedurende zijn aanwezigheid voortvarend verbouwd en gerenoveerd. Een modern hartcentrum is reeds een paar jaar in bedrijf en een moeder-kind centrum is in aanbouw.

Verder moet binnen enkele jaren het complete bestaande ziekenhuis van nog geen dertig jaar oud gesloopt zijn en is Enschede verrijkt met een TOP-ziekenhuis.
Er zijn een paar euro's mee gemoeid, maar dan staat er ook iets bijzonders dat misschien wel weer 30 jaar meegaat.

Ik hoop dat ik het ook nog eens mag aanschouwen.
Met wat meer lucht kan ik dan misschien met Margreth als opa en oma eens gaan kijken naar een pasgeboren kleinkind in dat moeder-kind centrum. Wat een mooie toekomst.

Tot slot hoop ik dat deze herfst een mooie herfst blijft in die zin dat de financiele crisis niet bij het UWV ABP of LOYALIS toe zal slaan en dat er op korte termijn meer bekend is omtrent mijn toekomstige kredietwaardigheid.

.

Groetjes

Hans