EVEN WEER EEN "UPDATE"

15.00 uur

Na 21 dagen is het toch nodig weer eens tijd om een nieuwe "Update" te plaatsen.
Het woord update past blijkbaar heel goed in deze tijd. Daarom gebruik ik de uitdrukking ook maar eens eenmalig.
Of het toevallig is of niet, maar ik zie om de haverklap dat mensen een "Update" plaatsen of maken.
Of onze zoon Rolf nu met vriendin Anouk in de V.S. rondreizen en een mailtje sturen of dat ik op een andere wijze een of ander verhaaltje van iemand lees, heel vaak worden die verhaaltjes tegenwoordig updates genoemd.

Zoals reeds aangehaald zijn Rolf en Anouk in goede gezondheid teruggekeerd van hun tweewekelijkse trip door de Verenigde Staten. In de plaatsen Chicago, Detroit, Washington en New-York hebben ze veel bezienswaardigheden bekeken waarvan circa 600 foto's werden gemaakt. Zelfs Margreth, ik en dochter Judith waren door Rolf niet vergeten met een surprise, iets wat voor mij niet direct nodig was maar wel heel sympathiek overkomt. Een lekkere parfum voor Margreth en een heus high-tech horloge voor mijn persoon. Ik kan er zelfs 30 meter mee onder water duiken.

Wat betreft de gezondheid in huize Laarhuis was er de laatste anderhalve week sprake van fase oranje-half-rood.

Met mij ging alles zo z'n gangetje maar Margreth meende ook eens te moeten laten zien dat zij ook niet enkel van steen is.
Op een ochtend vlak nadat ze met haar moeder had afgesproken koffie te gaan drinken werd ze misselijk en binnen de kortste keren zat ze met een emmer op de stoel om uitgebreid te kunnen fomeren.

Op bijgaande foto links is bovengenoemd tafereeltje te zien.

Onze Boris houdt zoals hem is geleerd de wacht bij zijn vrouwtje.

Wat bleek nu, de oorzaak van deze verschijnselen was een wondje op de voet welke door een verkeerde bacterie was verergerd tot wondroos. Iets waarvan we niet wisten dat het uiteindelijk een heel dik en rood been zou opleveren.

Het been op de foto rechts zou uiteindelijk nog veel dikker worden.

Nu, na 10 dagen een antibioticakuur te hebben gehad is bij haar het been weer wat afgeslankt en de gespannen pijn minder geworden.

Omdat zij dus een tijdje uit de running was moesten meerdere taken verdeeld worden.

Margreth's moeder Dini (foto links onder), de buurtjes, een vriendin van Margreth, Judith, Rolf, Anouk en natuurlijk "ik" zei de dokter waren extra actief in allerlei huis-en tuinhoudelijke zaken.

Voor de dagelijkse wandelingen met Boris de huisvriend werd ook ik ingezet, dit weliswaar op eigen aandrang van mij. Ik dacht, dan verstop ik de zuurstof in een schouderdraagtas en al slobberend naar O2 is een wandeling met Boris een goede extra training voor de spieren.

Ik begon voortvarend te wandelen en had behalve toch wel wat meer benauwdheid het idee dat dit best een goede oefening zou zijn. Ik wandel namelijk niet meer met de hond omdat je toch wel eens in situaties komt waarbij een confrontatie met een andere viervoeter mij te benauwd maakt.

Nou, een dag later begon de protestactie van die spieren die duidelijk maakten dat ze liever niet weer zo plotseling aan het werk gezet wilden worden. Vooral mijn borstspieren hadden het moeilijk door de oppervlakige hoge ademhaling tijdens het wandelen.

Dus zaten Margreth en ik op een gegeven ogenblik als twee kreupele wezens de Libelle te lezen en wat sudoku's op te lossen.

Gelukkig zijn deze kwaaltjes weer op z'n retour en lukt het Margreth enigzins de draad weer op te pakken.

Zo zie je maar weer dat gezondheid iets is dat boven alle luxe verheven is.

En dat zijn dan nog maar de huis tuin en keukenkwaaltjes waarmee iedereen wel eens te kampen heeft.

Verder blijft het maar afwachten wanneer er een telefoontje voor mij uit het UMCG komt.

Zolang de gezondheidssituatie wat betreft mijn longen maar wat stabiel blijft kan ik dit wachten nog volhouden. Alhoewel het ook wel eens door je hoofd speelt hoe de hele kwestie zal aflopen.

Voor het huidige kabinet is het blijkbaar nog weer eens nodig dat er vanuit de samenleving eens weer een actie komt welke het belang van donor-zijn weer voor het voetlicht brengt. Zoals vorig jaar de Grote Donorshow op BNN.

Meneer Balkenende: samen werken, samen "LEVEN". DOE HIER WAT AAN.

Nou, ik meen het echt. Daar heb ik het weer over Boris. Maar het is echt zo. Ik moet nu Boris in Losser ophalen bij de kapster alwaar hij vanmiddag is geweest.

Zodoende had ik lekker even tijd voor mijn weblog.

Allemaal de groetjes en tot ziens, horens, mails of anderzinds.

Hans Laarhuis

ALLERLEI DAGEN OP EEN KLUITJE.

17.00 uur

Heel veel dagen met elk hun eigen ontstaansrecht vallen deze weken heel dicht bij elkaar.

En bij deze dagen horen naar mijn gevoel ook het mooie weer waar we nu zo van kunnen genieten. Het overal uitlopende groen die ook bij deze bijzondere dagen horen.

Het begon allemaal met de oranje gekleurde koniginnedag die zelfs in Twente grotendeels zonnig verliep.

Een traditioneel ritje met onze spartamets naar het dorp Lonneker om daar bij meneer Vorgers wat perkplantjes te kopen behoorde gelukkig dit jaar voor mij als wachtende voor Groningen nog weer eens tot de mogelijkheden. Toch nog weer mooi meegepakt, samen met Margreth.

Lekker net als vele Nederlanders de dagelijkse beslommeringen even laten rusten en die dingen doen die lekker ontspannend zijn.

Vreemd genoeg vielen Hemelvaartsdag en de Dag van de Arbeid dit jaar samen.

Eigenlijk dagen waarmee ik op het moment niet zo goed weet of ik hier wel of niet betrokken bij zou moeten zijn.

Hemelvaartsdag waarbij je tenslotte s'morgens voor dag en dauw uit de veren moet en waarbij je s'avonds door het fietsen met blaren op je achterste weer thuiskomt. Daarnaast bijna je longen uit je lijf fietsend. Met als hoofdprijs wat betere exemplaren zou een mooi sprookje zijn.

Of lekker op zuurstofaangedreven fietsen, ik zou de andere weggebruikers er de ogen mee uit steken en misschien een nieuwe sport introduceren.

Ik had misschien thuis lekker voor het open raam mijn dauwtrapsessie kunnen houden, maar het nadeel daarvan is dat het zo ontzettend ongezellig is.

Nou, en aan de Dag van de Arbeid mag ik officieel ook niet meedoen omdat reguliere arbeid helaas voor mij momenteel taboe is. Gelukkig dan maar dat ik geen lid van de Partij Van De Arbeid ben.

4 en 5 mei vind ik zelf dagen waarbij je gedachten gaan naar iets wat jezelf niet direct hebt meegemaakt, maar waaraan je toch via je ouders en je leven in die naoorlogse tijd toch wel gedachten hebt overgehouden.

Geboren in 1951 betekend dat er toen in ieder geval meer sporen van oorlogstijd waren dan nu.

Maar daarentegen was je toen nog een kind om je enigszinds een beeld te kunnen vormen.
In mei 2005 was het eigenlijk wel de laatste keer dat er zo groots met de echte betrokken en op leeftijd zijnde soldaten van toen de bevrijding gevierd werd.

Ik vind het erg interessant om vooral de geschiedenis van de laatste 2 eeuwen van Europa wat beter te doorgronden.

Tijdens deze periode is er een grote ontwikkeling geweest op allerlei gebied, terwijl er zeer veel over gedocumenteerd is.

Voorbeeld is o.a. het onstaan van de tweede wereldoorlog en op welke manier dit weer tot een "goed" einde kwam. Ik hoorde vroeger ondermeer de verhalen dat bij de inval van de Duitsers de nederlandse militairen plotseling tegenover een militaire macht stonden waarop nagenoeg niemand had gerekend.

Een zekere oom Johan Keizers van mij uit Haaksbergen was 1 van de dienstplichtigen die op 13 mei 1940 op de Grebbeberg een eind aan z'n 27-jarige leven zag komen. Dat is een plek tussen de plaatsen Rhenen en Wageningen nabij Arnhem.

De onervaren en slecht bewapende Nederlandse troepen zagen zich gesteld tegenover een tegenstander die veruit in de meerderheid was.

Zowel in de bewapening als in ervaring waren de Duitsers duidelijk de sterkste. Desalnietemin hielden onze soldaten de aanvallers drie dagen tegen. Drie dagen waarin op de Grebbeberg circa 415 nederlandse militairen tijdens hevige gevechten omkwamen.
Op de internetsite http://www.grebbeberg.nl/ zit ik nog wel eens wat rond te neuzen naar nieuwe toevoegingen. Ook de site http://www.grebbelinie.nl/ is interessant.

Dit jaar of hopelijk het jaar daarop hoop ik er nog eens weer terug te komen.

Terug naar de dag van vandaag kan ik nog melden dat onze zoon Rolf en vriendin Anouk halverwege hun trip naar De Verenigde Staten zijn.

Twee weken hebben ze hun vakantie gepland en ze zijn inmiddels vanaf Chicago, eens de stad van Al Capone via wat omwegen in Washington terechtgekomen.

Na hun geplande gesprek met Bush gaan ze dan nog vier dagen naar New York om daar terplekke eens te gaan bekijken in hoeverre deze stad met Enschede verschilt.

Via sms-jes, telefoon en internet is het interessant om globaal te volgen waar zij naar toe gaan. Lijkt het mij boeiend dan zoek ik op internet het betreffende op en na afloop van hun vakantie lijkt het erop alsof ik met hun mee gereisd ben.

.

Wat betreft mijn gezondheidssituatie is het enigszins komkommertijd te noemen.

Het lijkt er een beetje op dat alles wat op een lager pitje staat. Het zou ook de stilte voor een storm kunnen zijn.

Je weet maar nooit.

Groetjes aan iedereen

Hans